Geschreven door: Renate Baidjoe-Fioole Wijkverpleegkundige/Zorgmanager bij UmbraZorg

In de schaduw van de reuzen van de zorgsector, vinden we de kleinschalige wijkverpleging, de David onder de Goliaths. Deze lokale helden zijn de ruggengraat van de gemeenschapsgezondheidszorg, maar worstelen vaak met het vinden van een harmonieuze samenwerking met de grotere organisaties. De vraag die zich opdringt is waarom deze samenwerking vaak meer weg heeft van parasitisme dan van mutualisme, en waarom de potentieel vruchtbare aarde voor samenwerking eerder een slagveld van concurrentie lijkt.

In de kern van deze strijd ligt een diepgewortelde misvatting: dat de zorg een nulsomspel is, waarbij de winst van de een het verlies van de ander betekent. Grotere organisaties beschikken over middelen en bereik, maar kunnen log en onpersoonlijk zijn. Kleinschalige wijkverpleging biedt juist persoonlijke zorg op maat, maar mist vaak de middelen om op grotere schaal te opereren. Deze complementaire sterktes zouden de basis moeten vormen voor een symbiotische relatie, maar in plaats daarvan zien we een competitief landschap, waarin de angst om cliënten, middelen en financiering te verliezen, domineert.

De moeizame samenwerking wordt verder bemoeilijkt door bureaucratische barrières en een gebrek aan communicatie. De grote organisaties zijn vaak verwikkeld in een web van regelgeving en beleid dat weinig ruimte laat voor flexibiliteit. Aan de andere kant, kunnen de kleinschalige initiatieven zich verloren voelen in de vertaling van hun unieke diensten naar de taal van de grotere systemen. Het gevolg is een kloof die gevuld lijkt met wantrouwen in plaats van bruggen van samenwerking.

Toch, in de kern van deze uitdaging, ligt een kans. Een kans voor beide partijen om te erkennen dat de ware vijand niet de concurrent is, maar de inefficiëntie en onpersoonlijkheid die ontstaat wanneer we niet samenwerken. Door de focus te leggen op gedeelde waarden en doelen, zoals betere zorg en toegankelijkheid voor de patiënt, kunnen we een cultuur van mutualisme cultiveren. Dit vereist echter een paradigmaverschuiving, waarbij transparantie, open communicatie en wederzijds respect de sleutelwoorden zijn.

De transformatie van parasitisme naar mutualisme in de zorg is geen utopische droom. Het is een noodzakelijke evolutie die vraagt om leiderschap, moed en vooral een herijking van hoe we waarde en succes definiëren. Wanneer David en Goliath hun krachten bundelen, kunnen ze samen een zorglandschap creëren dat meer is dan de som der delen – een gezondheidsecosysteem waarin iedereen wint. Het is tijd om de concurrentiestrijd achter ons te laten en de handen ineen te slaan voor een gezondere toekomst.